KENDİME BAKABİLDİĞİM ORANDA ALEMDE HER ŞEY TANIDIK
KEND İ ME BAKAB İ LD İĞİ M ORANDA ALEMDE HER Ş EY TANIDIK Doğanın içinde doğayla nasıl çalışırız ve karşılıklı nasıl anlayış sahibi oluruz konusunu irdelemek istiyorum. Bu yazıyı bu maksatla yazdım. Anton Çehov ile Lev Tolstoy bir kır gezisinde gördükleri bir at üzerine konuşurlarken, Tolstoy’un, güneşi, toprağı, çimeni, çiçeği atın hisleriyle anlatması üzerine Çehov, “Bundan önceki yaşamında at olarak yaşamış olmalısın” deyince, “Kendime bakabildiğimden beri alemde her şey tanıdık” der Tolstoy. Ne yapıyorsak yapalım, kendimize bakabilmeyi doğanın içinde olarak, hafızalarımızda izleyerek, öğrenerek, işleme ve anlayış pratikleri yaparak tanıdık hale getirebiliriz. “Hiçbir şey yerinde durmuyor; değişim ve dönüşüm bir gerçek ve bisiklet üstündeyken tekerler sürücüsünü düşürmemek için dönüyor dönüyor…” Bu basit ama herkesin bildiği gerçekçi bir söz. Peşinen kabul de edersiniz; evren kendi içselliğinde daralarak, genişleyerek sürüp