KOLEKTİF VAROLUŞ SALATASI ve SIĞINMAK

    KOLEKTİF VAROLUŞ SALATASI 
    Ağır ilerleyen günler; kış günleri

    Her defasında masama yığılışım; dinginlik bulmam

    Gece yarıları sessizliği daha iyi aramam; hislerime teslim

    Kolektif varoluş zihniyle yaşayanlar; whatsapp mesajları

    Hangi labirentlerde huzur bulduğumu kim bilebilir; felsefeciler

    Ardıcıl kelimeler değil bunlar; içimdeki mayanın kıpırdanışı

    Gün boyunca hayat duygusunun peşinde koşmalar; sen orda aranan

    Keşmekeşin pençesinde bitap düşüp biraz daha umut; tırmalayan

    Hani o müstakbel insanlar, ikişer üçer gezen, vuran; kaçmakta behis görmeyen

    Bir varoluş salatasında bir çığırtkanın sesi gibi duran; sinik ve ıstıraplı

    Uzayan kaldırımlar gibi her şeyden emekli olmuşlar; çok sıkıcılar ve de dinginler

    Çarşının en güzel yerinde çöp kovasının yanındaki bir banka demir atmışlar; öylesine

    Serseriler önlerinde mikrofon tutup ağızlarından laf almaya çalışırlar; uyurgezerlerden

    Kah sidik torbası patlak, kah onlarca yıldır bilgisiz, aslında avareler; bir hayat boyu

    Varoluş salatasında bir o semtten bir bu semte otobüs yolculuğundalar; bedava yanı var

    Ardıcıl kelimeler değil bunlar; uyurgezer takımıdır onlar ve herkese kısmettir bir yerde

    Kaderine razı, kalplerinde her şeye şikayet veya tümden uyumlanma; satır sever veya yalan

    Başlarına tuğla düşmeyince, alakasızca incitmeye devam ederler; telefonunu çıkar bakalım

    Bir karışımdır hayatları, yalan yanlış yankılardan oluşur; akıl dışı kurgulardan ve çöküş

    Hayattan çok şey isterler ama tembel halde; bir lokma bir huzur; ama hırkasız

    ve SIĞINMAK

    Başkaları da bir yerlere sığınıyor sabahı etmek için. Kuşlar yuvalarına; kuğular bazen kıyıya veya suyun üstünde kalmaya; leylekler çınar ağaçlarının üstüne; solucanlar toprak altına; yağmur yeryüzüne yağarak sığınıyor ve okuyanlar kitaplarına.

    Ben de iki metre uzunluğunda, bir metre enindeki masama sığınmaktayım özellikle sabahın ilk ışıklarını görmeden. Gün içerisinde fırsat oldukça da bu sığınmalarımda bir huzur buluyorum. Hayat karşısında bir teras bu benimkisi; terasa çıkıp hem kendi huzurumu yakalamak hem de güneşten yararlanmak diyebilirim. 

    Masam elbette odada, salonun pencereye bakan kısmında. Büyük teras camı tertemiz, pırıl pırıl olduğunda arada cam yokmuş gibi, bakarım dışarıya. Zihin neyi isterse onu görür gibi bişi. Cama bakıyorum ama görmüyorum. İllüzyon gibi bir şey bu camın yaptığı. Hem siper görevi görüyor hem de boşluk. Ayna değil. 

    Kayıtlar düştüğüm bu defterime duyduğum saygı ve sevgi oldukça büyük ve önemli. Dışarıdan bir etki geldiğinde, canımı sıkan bir şey olduğunda, kendimin dışına çıkıp oradan bakmaya yazdıklarımla ve çizdiklerimle bakmayı öğrendğimden beri yani,  heyecan ve mutluluklarımı da vakfetmeyi adamış olmakla, sayfalara adadığım kelimelerin her insanda, her ülkede aynı anlam ve manaya gelmediğini gördükçe heyecanım bir kat daha artıyor. 

    Masamda kitaplarım, defterlerim, kalemlerim, su ve kahve fincanı, mini notlar ve masa lambası bana her zaman gökte parlayan yıldızlardan daha yakın. 

    Sonra, gözlerimi dinlendirmek için kanepenin köşesine oturduğumda, bütün yazdıklarım yanıma gelip benimle arkadaş olurlar. Onlar bana mı, ben onlara mı sığındım bilemiyorum. Ama asla 'yalnız' değilim. Sevdiğinin gözyaşını silen, onu yanaklarından okşayan Romy Schneider de yalnız değil. Gezi'de direnen 'Kırmızılı Kadın' da. Cami duvarına işeyen de; kilise de papazı döven de. Belki her ikisi de bir süre sonra o mekanlara sığınacaklar. Sığınmanın ne günü ne gecesi var. 

    Budanmış, neredeyse hiç dalı bırakılmamış ağacın üstünde seken kahverengi, göğsü kirli beyaz tüylü sincap da, görüyorum camın önünden, sığınacak bir yer arıyor olmalı. İki metre ötedeki ağacın dalına sıçradı; başına gelen aynı şey; çıplaklık.

    Sevgi ve saygıyla kalın.